Biz oglani dogurmadan once bir karar vermistik, hic bir seye zorlamayacaktik, yemege, oyundan kaldirmaya, uyumaya, uyumamaya,kendi istediklerimizi yaptirmaya. Su ana dek bu konuda da gayet iyiyiz, bazi ögünlerde eksik yemek yiyebilir, bir sonrakinde tamamlar diyoruz, yada banyonsaati gecikebilir, nasilsa uykusu gelince yatar diyoruz.
Bu sistem su ana dek sahane calisti, sistemli bir cocuk cikti ortaya, uykuya kendi istegiyle yatan, havuza kolluklarini gordugu andan itibaren atlamaya calisan, ve hatta bu isi o kadar abarti ki dun tekneden denize atlamaya kalkti ehehehe.
Belirli sinirlar icinde dogruyu yanlisi ogretmeye calisiyoruz, hayiri biliyor artik mesela, zorlukta cikarmiyor ama hersey hayir degil bizde, fisler, prizler hayir olabilirken mama sandalyesinin tablasinin tablasini suyla doldurmak hayir degil mesela, kakali popoya ellemek hayirken, pipiye ellemek degil.
Bu hayir ve evet oyununu cok dikkatli oynamak gerek kanimca, herseye hayir denen cocuk sinirlari zorlama konusunda ustad olabilir iki yasina dogru, biraz ozgur birakip biraz geri cekilmeli diye dusunuyorum ben, ve oldugum o geriden onu izlemeyi o kadar cok seviyorum ki, tek basina oyunlar oynarken, araba yaristiriken, dinazor sesi cikarirken keyifle izliyorum artik. Tek basinaligi sevsin istiyorduk hep, galiba bunu basardik, tek basina ve keyifle.
Sonra elinde ne varsa paylasiyor, cevizin yarisi, keci boynuzunun kendi kemirmelerinden kalan yerlerini, oyuncaklarini, evet biliyorum belli bir yasta artik benim deyip vermeyecek, ama kim bilir vermeye de zorlamazsak bu sorunun da ustesinden gelebiliriz diye dusunuyorum, su ana dek ustesinden geldigimiz cogu sorun gibi!
